Przydatne definicje

Pomocne definicje

Zapisane w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, normach i wytycznych:

Strefa pożarowa – przestrzeń w budynku wydzielona w taki sposób, aby w określonym czasie pożar nie przeniósł się na zewnątrz lub do wewnątrz wydzielonej przestrzeni.

Strefę pożarową może stanowić cały budynek albo część budynku oddzielona od innych budynków lub innych części budynku elementami oddzielenia przeciwpożarowego (ściany i stropy wykonane z materiałów niepalnych o określonej odporności ogniowej) bądź też pasami wolnego terenu o szerokości nie mniejszej niż dopuszczalne odległości od innych budynków z uwagi na bezpieczeństwo pożarowe. 

Odporność ogniowa – zdolność elementu budynku do spełnienia określonych wymagań podczas pożaru. Miarą odporności ogniowej jest wyrażony w minutach czas od rozpoczęcia pożaru do osiągnięcia przez element budynku jednego z trzech kryteriów granicznych:

  • nośności ogniowej R – element przestaje spełniać swoją funkcję nośną, wskutek zniszczenia mechanicznego, utraty stateczności, przekroczenia granicznych wartości przemieszczeń lub odkształceń;
  • szczelności ogniowej E– element przestaje spełniać swoją funkcję oddzielającą wskutek pojawienia się na powierzchni nienagrzewanej płomieni, powstania pęknięć lub szczelin o wymiarach przekraczających wartości graniczne, przez które przenikają płomienie lub gazy, albo element odpada od konstrukcji;
  • izolacyjności ogniowej I – element przestaje spełniać funkcję oddzielania wskutek przekroczenia temperatury granicznej na powierzchni nienagrzewanej.

Strefa dymowa – obszar obiektu wydzielony ścianami i/lub kurtynami dymowymi, który w przypadku pożaru w jej obrębie ulegnie zadymieniu. Obszar pod stropem strefy dymowej, w którym może gromadzić się dym, nazywany jest zbiornikiem dymu.

Oddymianie grawitacyjne - samoczynne unoszeniu się dymu do góry i wydostawanie na zewnątrz budynku przez otwory w dachu lub w ścianie na najwyższej kondygnacji. Przepływ dymu wspomagany jest przez dopływ świeżego powietrza poprzez otwory umieszczone w dolnej części pomieszczenia. Sposób określania wielkości i rozmieszczenia otworów w dachu obiektu omówiono w PN-B-02877-4 Ochrona przeciwpożarowa budynków. Instalacje grawitacyjne do odprowadzania dymu i ciepła.

Czynna powierzchnia oddymiania klapy oddymiającej / okna oddymiającego – parametr opisujący skuteczność usuwania dymu poprzez klapę w dachu lub okno dachowe / ścienne. Jest to wynik mnożenia powierzchni geometrycznej urządzenia przez współczynnik przepływu. Parametr ten jest ściśle określony przez Producenta dla konkretnego wymiaru klapy lub okna. Wyrażony jest w m2.

Powierzchnia geometryczna klapy oddymiającej / okna oddymiającego – wielkość powierzchni otworu wewnętrznego klapy / okna wyrażona w m2.


Wymagania dla klatek schodowych i szybów dźwigów:

Zgodnie z PN-B-02877-4 wymagana czynna powierzchnia klapy oddymiającej w budynkach niskich i średniowysokich, powinna wynosić, co najmniej 5% powierzchni rzutu poziomego podłogi dla tej klatki schodowej na kondygnacji, w której jest największa. Natomiast w budynkach wysokich co najmniej 7,5%. Dodatkowo powierzchnia jednego otworu pod klapę nie może być mniejsza niż 1m2 w budynkach niskich i średniowysokich oraz 1,5 m2 w budynkach wysokich. W celu zapewnienia pełnego wykorzystania powierzchni czynnej oddymiania, należy zapewnić odpowiednią liczbę otworów do uzupełnienia powierza, które będą umiejscowione w dolnych częściach pomieszczenia.. Powierzchnia geometryczna otworu napowietrzającego powinna być, co najmniej o 30% większa od sumy powierzchni geometrycznych klap dymowych w danej przestrzeni poddachowej. Do napływu świeżego powietrza do klatek schodowych stosuje się głównie automatycznie otwierane drzwi wejściowe lub okna zlokalizowane na najniższej kondygnacji. Elementy te wyposaża się w siłowniki elektryczne, które powinny otwierać je niezwłocznie po wyzwoleniu alarmu i być zsynchronizowane z klapami oddymiającymi.


Wymagana powierzchnia czynna klap dymowych w szybach dźwigów powinna wynosić co najmniej 2,5 % powierzchni rzutu poziomego podłogi szybu dźwigowego. Powierzchnia jednego otworu pod klapę dymową nie może być jednak mniejsza niż 0,5 m2.

Podział budynków na grupy pod względem ich wysokości:

  • niskie N – do 12 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości do 4 kondygnacji nadziemnych włącznie;
  • średniowysokie SW – od 12 m do 25 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 4 do 9 kondygnacji nadziemnych włącznie;
  • wysokie W – od 25 m do 55 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 9 do 18 kondygnacji nadziemnych włącznie;
  • wysokościowe WW – powyżej 55 m nad poziomem terenu.

TAGI

KATEGORIE

TO MOŻE ciĘ ZAINTERESOWAĆ